مردى را فيل مستى در پشت سر بود او مى‏ گريخت و فيل از دنبال او شتافت تا اينكه به او رسيد آن مضطرب شد و خود را در چاهى آويخت و چنگ زد بدو شاخه كه در كنار چاه روييده بود.
پس ناگاه ديد كه در اصل آنها دو موش بزرگ كه يكى سفيد است و ديگرى سياه مشغولند بقطع كردن ريشه ‏هاى آن دو شاخ پس در زير پاى خود نظر كرد، ديد چهار افعى سر از سوراخ‏هاى خود بيرون كرده‏ اند چون نظر به قعر چاه كرد ديد اژدهايى دهان گشوده است كه چون در چاه افتد آن را ببلعد چون سر بالا كرد ديد كه در سر آن دو شاخ اندكى از عسل آلوده است.
پس مشغول شد بليسيدن آن دو عسل و لذت و شيرينى آن عسل او را غافل نمود از آن مارها كه نمى‏ داند چه وقت او را خواهند گزيد و از مكر آن اژدها كه نمى‏ داند حال او چون خواهد بود وقتى كه در كام او افتد.
  اين خلاصه داستان بود:  اما تفسير آن چاه دنيا است كه پر است از آفتها و بلاها و مصيبتها و آن دو شاخ عمر آدمى است و آن موش سياه و سفيد شب و روز است كه عمر آدمى را پيوسته قطع مى‏ كند و آن چهار افعى اخلاط چهارگانه ‏اند كه به منزله زهره اى كشنده ‏اند سوده و صفرا و بلغم و خون كه نمى‏ داند آدمى كه در چه وقت به هيجان مى ‏آيد كه صاحب خود را هلاك كند و آن اژدها مرگ است كه منتظر است و پيوسته در طلب آدمى است و آن عسل كه دل باخته او شده بود و او را از همه چيز غافل نموده بود لذتها و خواهشها و نعمتها و عيشهاى دنيا است‏.
يك شخص زاهد و متقى ممكن نيست هم از تمام لذتهاى دنيا بهره ببرد و هم نعمتهاى آخرت را برسد.

  هر كس كه هواى كوثر دارد

بايد دل از مهر و جهان بردارد

گر مهر و جهان خواهى و كوثرطلبى

محض غلط است خوشه يكسر دارد