روز پنجم اسفند سال 579 در سرزمین توس خواجه نصیرالدین محمد طوسی دیده به جهان گشود، شاعر، فیلسوف، متکلم، فقیه، دانشمند، ریاضیدان و منجم ایرانی سده هفتم است. کنیهاش «ابوجعفر» و به القابی چون «نصرالدین»، «محقق طوسی»، «استاد البشر» و «خواجه» شهرت دارد، در واقع او مردی است که همه طوایف و فرق اسلام، به عظمت و بزرگی او گواهی دادهاند.
قاضی نورالله درباره او میگوید: او فیلسوفی است که روان افلاطون و ارسطو به وجود او مفاخرت و مباهات جویند و زبان حال ابوعلی سینا، شکر مساعی جمیله او گوید، عقل فعال در اشراق، طفل راه او است و مشکلات ارباب کمال، وقوف به یک نگاه او است.
چنین فرزانهای، در جمادیالاولی سال 597 در توس از استان خراسان به دنیا آمد. نام پدرش محمدبن حسن طوسی بود. در علوم عقلی شاگرد فریدالدین داماد و در علوم دینی شاگرد پدر بزرگوار خود و در ریاضیات شاگرد کمالالدین یونس موصلی بود. او در کلیه علوم زمان، به درجات عالی نائل آمد.
بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ .
وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَسْتَ مُرْسَلًا ۚ قُلْ كَفَىٰ بِاللَّـهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَمَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ .
و كسانى كه كافر شدند مىگويند: «تو فرستاده نيستى.» بگو: «كافى است خدا و آن كس كه نزد او علم كتاب است، ميان من و شما گواه باشد.»